• Maria nigdy nie twierdziła, że jest matką Boga. Biblia informuje, że urodziła ona „Syna Bożego”, a nie samego Boga (Marka 1:1, Biblia Tysiąclecia; Łukasza 1:32).
• Jezus Chrystus nigdy nie powiedział, że Maria była matką Boga albo że zasługiwała na to, żeby ją czcić. Wręcz odwrotnie, pewnego razu skorygował kobietę, która zwróciła uwagę na wyjątkowe szczęście, jakie spotkało Marię jako jego matkę. Jezus powiedział wtedy: „Nie, ale raczej: Szczęśliwi ci, którzy słuchają słowa Bożego i je zachowują!” (Łukasza 11:27, 28).
• Określeń „Matka Boska” oraz Theotokos („Boża Rodzicielka”) nie ma w Biblii.
• Użyte w Biblii określenie „Królowa Niebios” odnosi się nie do Marii, ale do bogini czczonej przez odstępczych Izraelitów (Jeremiasza 44:15-19). „Królową Niebios” mogła być babilońska bogini Asztarte (Isztar).
• Pierwsi chrześcijanie nie wielbili Marii ani nie otaczali jej wyjątkowym szacunkiem. Pewna historyk napisała, że „odrzucali wszelki fałszywy kult i prawdopodobnie obawiali się, że nadmierne zainteresowanie osobą Marii może wywołać podejrzenie o kult bogini” (M. Athans, In Quest of the Jewish Mary).
• Według Biblii Bóg istnieje od zawsze (Psalm 90:1, 2; Izajasza 40:28, Biblia Tysiąclecia). Ponieważ nie miał On początku, nie może mieć matki. Co więcej, Maria nie mogła nosić Boga w swoim łonie. W Biblii wyraźnie powiedziano, że nawet niebo nie jest w stanie Go pomieścić (1 Królów 8:27).
Maria — matka Jezusa, nie „Matka Boska”
Maria była Żydówką wywodzącą się z linii rodowej króla Dawida (Łukasza 3:23-31). Bóg wysoko ją cenił ze względu na jej wiarę i oddanie (Łukasza 1:28). Wybrał ją, żeby została matką Jezusa (Łukasza 1:31, 35). Maria ze swoim mężem, Józefem, mieli potem inne dzieci (Marka 6:3).
Chociaż z Biblii wynika, że Maria została uczennicą Jezusa, w Księdze tej nie ma wielu dodatkowych informacji na jej temat (Dzieje 1:14).
Dlaczego niektórzy wierzą, że Maria jest matką Boga?
Najwcześniejsze doniesienia o kulcie Marii sięgają końca IV wieku n.e. W tamtym czasie Kościół katolicki stał się religią państwową cesarstwa rzymskiego. W efekcie wielu pogan zaczęło należeć do nominalnego chrześcijaństwa. Kościół przyjął wtedy niebiblijną naukę o Trójcy.
Doktryna o Trójcy skłoniła wiele osób do wniosku, że skoro Jezus był Bogiem, Maria musi być matką Boga. W 431 roku n.e. sobór w Efezie oficjalnie nadał Marii tytuł „Matki Bożej”. Kult Marii, czyli nadmierne oddawanie jej czci, rozkwitł właśnie po tym soborze. A kiedy poganie przyłączali się do Kościoła, wizerunki bogiń płodności, takich jak Artemida (rzymska Diana) czy Izyda, zaczęły stopniowo być zastępowane przez obrazy i ikony Marii Dziewicy.
W 432 roku n.e. papież Sykstus III polecił wybudować w Rzymie kościół ku czci „Matki Bożej”. Wzniesiono go w pobliżu wcześniejszej świątyni rzymskiej bogini Junony o przydomku Lucina — opiekunki kobiet rodzących. W pewnym opracowaniu na temat Marii budowlę tę określono jako „wieczny symbol przystosowania pogańskiego kultu Wielkiej Matki do kultu Marii po chrystianizacji Rzymu” (T. Beattie, Mary — The Complete Resource). (jw.org)